اینجا  غریبانه  نشسته  در انتظار

مردی که قامت یک اقتدار بست

زهری  چو دشنه  جراح  پر اثر

در اندرون  مرد  قیامت  گداز بست

بر قامت  مبارک  ایشان نماز خواند 

شهزاده ای  که غم  جانگداز بست

کنار کعبه  خورشید می تابد

تمام  مهر آئینت

و نامی که  بلند آوازه می گردد

به  هنگامی

که دستانت بروی  خواهش  خورشید  می لغزد.

که آنجا خواب های حضرت  زیبا

و چاه و  قصر و خواهشهای  نفسانی

همه  در  جایگاه  خود  فقط  یک  امتحان  بودند

برای  حجت  انسان انسانی

و  معراج رسول حمد

شهود باشکوه  صاحب  محراب

و تنها ماندن  مردی به   حسن خلق

و مردانی که در هنگامه  تابیدن خورشید  در روز دهم  اسطورگان  بودند

 و بانوی `پریشانی که  گیسوهای  صحرا را  به یاد  باد  می آورد .

و  طفلانی که  آهو بچگان  دردمند افتاده از  پا  را  قرار از یاد می بردند .

و بانوی  کمان ماه  بر بالین  یک  سرو مقطع  آیه ی خورشید را  آهسته  می نامید

و درد آسمان  کی التیام تازه می  یابد .

بجز  هنگامه ای  بر پای

بدستان  تو  ای  زیبا

کنار  کعبه  می تابد

تمام  مهر آئینت .    

تویی آبی ترین  پاسخ

ومن با لهجه  نیلوفری  آبی  

میان برکه ی  جاوید

بروی بستر خورشید

تمنای سوال هرشبانگاهم

 و من  همواره آرامم.

تمام  آفرینش 

راز خواهد گفت

حدود  رنگ  نارنجی

کنار ارغوانی های  صحرایی

و آبی رنگ

که از سمت  سکوت  ماه  می تابد

و تو  آبی ترین  پاسخ

به  رنگ  خوب دلخواه  شفق

در دشتهای  تفته  می مانی

که  با دستان من   همواره  در هر جا

به سمت آسمان  جاری است .

و افسونی  که می خوانی

و آهنگی  که رود نیل  می داند .

همیشه  با خودم  همراه  خواهم  کرد .

می شوم در سرزمین ات  برده ای

تا  بگویم  از کدامین  پرده ای

درسکوت محض تو آمیختم

امپراطوری  که از  بر کرده ای

تک سوار شرقی امان  که بیاید،   مسیح بر می گردد .

در ابتدای  عشق  تو بیدار  می شوم  

در ابتلای  چشم تو  بیمار می شوم

پا در  رکاب توسن  سرکش  نهاده ام

این  بار هم  به روی  دست  تو   تیمار  می شوم؟

وقت تنگ است خودت  قضاوت  کن

شیر را در جنگل خودش قضاوت کن

بی دلی  درد بی امان خواهی است

دل درمند را خودت قضاوت کن

کو   تمام  هرآنچه  می بینی

درد پنهانی است قضاوت کن

دستهای  زمین   در آغوشت

ای همه آسمان   قضاوت کن

تار شعر غزل  که  می گویند

در کمانچه  / کمان /  قضاوت کن

وقت  دلتنگ بودن  مطبوع

با  ترانه / غزل  قضاوت  کن

جلوه ی  عاشقانه   در  محراب

پای در خلوتت  قضاوت  کن

آهویی که سراسرش  دشت  است

کی  رمید و کجا ؟ قضاوت کن

پای در دامن قرار تو / شب

بی قرار  و فرار  ؟  قضاوت  کن

دستهای تبرک تو  کجاست؟

جسم  زیبا  شده   قضاوت کن

روح تو /  سرزمین چشمانم

وه چه  زیبا شده  تقضاوت کن

گفته اند  از  معبر  چشمت

روح  تعبیر من / قضاوت کن

سنگفرش کوچه ی من  مبتلاست

بال  و پرواز  هبوط و ماجراست

گفته اند با  درد تو  درمان کنم

این   تمام هستی ام را  ماجراست

درد در  سرتاسر من جاری است

این تمام  التهاب و ماجراست

می کشم درد تو را من خود به چشم خویشتن

ای تمنای  قشنگم / این تمام ماجراست  

یلدای  من  سلام

همراه  تو  که می نشینم  و آرام  چون نسیم

بر روی  زانوان  صبا   گام  می نهم

بر  ناوک  بلند شلال  شگون  شب

اینجا بلند ترین دامنه  ی قصه  ی من است

آن قصه ی  قشنگ  ماه  پیشانی و پری 

با قصه های  دختر نارنج  یا ترنج

تکرار می شود

افسانه ی  بلند  رستم  و سهراب   آریا

لحنی  کهن  که  کوروش و   ایران   بیاد  داشت

یا  بیت هاو  غزل های آشنا

آن عشق  دلپذیر   گونه ی  شاخ  نبات  را

بیتی که خوانده  می شد و  تکرار  می شود

در امتداد  شبی  بس  ترانه ساز

دلداگی  به رسم  کدامین  بهار  بود

پاییز  در  گذشته و  دی ماه  حال را  

یلدای  من  به خدا می سپارمت

ای  عشق  آسمانی  خوب  فرشته ها

در تو  طلوع می کند  هر بار معجزی

این  بار هم   صبح  قشنگ  کناره  را

در  انتهای  شبانگاه  روزگار   

 پنهانترین   سخاوت دست  سپیده را

این  رسم   خوب  خودت را  که خواستی  

نزدیک  صبح  به تماشا  ستاره را

یلدا  ی من   بخدا  دوست دارمت

با تو  قشنگ می شود این  فصل  سال  را  

سلام بر  خدا . سلام بر  تو  .  سلام بر  فرشتگان

می شوم  چون حلقه بر  در گاه  تو  مست و خراب

می شود  ای آرزوی خوب من یک شب  خریدارم  شوی   ؟

سرنوشتم  دست چشمان و لب لعلت ،  خمار   

با اشارات کمان  ابروی  خویشت   خریدارم شوی   .

می نشینم بر در  میخانه  ات مجنون و مست

با  فنون آسمانی ها  گرفتارت شوم  وانگه  خریدارم شوی   .

سر بریدم  من دلی کز  حسرت  لعل  تو سوخت

می شوم اینک  غبار خاکسارت  تا   خریدارم شوی 

می پذیرم  در قبولم سود نیست  اما بگو

اینقدر سرمایه داری تا  خریدارم  شوی

جسم  نامطلوب  و روی دست خویشتن افتاده ام

عشق را با خوبی ات  آویختم  باشد خریدارم  شوی

من  شنیدستم  که  دردت  خونبهای عاشقی است 

می شوم  قربانی  بیچاره ات  /  باشد خریدارم شوی .

 گفته اند  با درد  چشم  مست  خود   دل  می بری

من به دردت  مبتلا   /  شاید  خریدارم شوی