سلام آقا

آقا  سلام

سلام عشق

سلام  ایمان

سلام  صلابت

سلام  آقا

آقا  سلام

سلام  بر  حسین

سلام بر یقین  روح  افزا

سلام بر  ابالفضل

سلام بر مهربانی  استوار

امپراطور امارت روزگار خویش باش

آنگاه  خواهی دید  که

ثانیه ها 

سربازان  وفاداری  خواهند شد

آتش  که  زند به خرمنش  خامی را

تا  فاش کند برای دل رازی  را

ای معجر دل  بروی آتش  ! نپسند

این سوخته ی   راز   سویدایی را

نازنین !

قبای   رنگی   تیرکی است که اصابت سیبک های روزگار را بخاطر می آورد  (  به  تریج  قبایت  که بر  می خورد )

خوب است که لبریز می شوی . حداقل جامی که تعارف کرده ای خالی بر نمی گردد. وقتی   جامت خالی خالی روی  دستت ماند آنوقت   می گویم که چگونه ای . آنگاه هزار بار آروز می کنی که   آنقدر باشد که تر شوی . وقتی لبریز می شوی ‘ سهمیگین نتابان قطرات بارانت را .   شکیبا که باشی همیشه مرطوب خواهی ماند.

عزیز  دل   ، سخنی  با تو !

قانونی  است  از دیر باز   که همواره  می گوید

که خوب  می  شناسیمش

  یا  در هم  شکن  یا  درهم  شکسته شو

دلی  که  قابلیت  شکسته شدن  دارد

هرگز  دلی  را نخواهد شکست

 گاهی  اگر  دامنی ،   دلی  را از خویشتن خویش  براند

کاری است  سزاوار   .

زیرا خود  خداوند نیز  شیطان را  از  حریم  حرمت خویش  راند .  زیرا  که حرمت درگاهش  را نگاه نداشت

  و  صاحب  عهد مخیر است  بر اساس  موازینی که عهد  خویش  نگهدارد  یا  بگسلد

آنچنان  که  الفبایت  را  در هم  بریزد.

و سپس   نمازی  بگذارد  شایسته ی  ستایش .

هر چند   شکسته   ولی ارجمند .

ارادتمند  .  همراه  با دلی  که  خداوند را  می خواند   در حرمت  حریم خداوندی اش.

هر چند شکسته  دل به درگاهش آمدم .

نماز  شکسته  قشنگ  است  بانو

وقتی 

دلی  شکسته  می خواندش

می ترسم از بیداری هوشیار

می ترسم از یلداترین بیدار .

شاید که لغزیدن دراین سودا  و جذر  و مد

گامی بلند بر موجهای ساحلت پیدا ست

لغزیدنی  زیبا  بروی آب و آیینه

مثل  رسن بر  شانه  خورشید هم  پیداست

دل را که یلدایی ترین حس است باور کن

 در وسعت ایجاز دست پاک یک معنا

 زخم قشنگی را بروی شانه می سازد

هر تار مو هر زخمه که پیداست

می ترسم از روز  تو را من دوست  می دارم .  

گستاخی  تاری  که گاهی  دوست  می داری

می ترسم از  روزی که  بر می تابد  این  گیسو

روز و شب یلدا ترین  را  دوست می داری

روزم  چو رنگ  گیسوان  شب  بلنداست

پندار خواهم  کرد   رها را دوست می داری

می رقصم  از دردی گزنده  بر تنی  زخمی

اما  تو این  پیچ و تبم را  دوست  می داری .

میلغزم  اما نرم  و آهسته  میان  اوج امواجی

شاید  دل  مستغرقی  را  دوست  می داری

دردم   زمینی  نیست  اما عرشیان هم نیست

گویا  معلق در   زمین آسمان  را  دوست می داری  

ذهن  زمینم    درد   را    در   نرگسی  جاری است

شاید   که شخم  این زمین را  دوست  می داری

بر  محضر وجدان   خوب  جانفزا  سهمی است  مهمان را

رقص سماع  گرد آتش   دوست می داری

دیگر  نمی گویم خداوندا چرا من را خلاصی نیست

از درد  چشمان قشنگت  چاره ای جز  آه ؟

می میرم آخر  درد  جانکاهی است  باور کن

من ناگزیر م  همچنان  در ابتدای ابتلای آه 

من می ستیزم  با خودم  تا درد  را کم کم

باور کنم  در  التهاب  یک  غم  جانکاه

تقدیر را  هرگز گریزی نیست  باور کن  که جسم من

ساییده   خواهد شد  تمام  لحظه ها چون کاه

می خندم  و دل را  گدازه  همچو کوهی گرم 

آویز آتش را  ببین بر گرد ه ی  رقصندگان ماه  

من  با تو  عهدی  بسته ام  همراه با  خورشید

یک روزگار  خوب  و آن  خواب خوش دلخواه

معصوم  و  پاک و بی گناه مثل  شقایقها

مثل نسیم و قاصدک یک رقص دلخواه

رقصی میان باد  و دستانی   چنین  تنخواه

می آید  آن روزی که  چشمانت  بجای  درد  می خندد

می آید  آن  روز خلاصی از  غم  جانکاه

مثل  پری  افسانه ی  من  را  تو  می سازی

زیبا ترین  احساس  من  را  ای شبیه ماه .

 گرده= به  ضم  گ  شانه

تو را به نام خدا می کشیدمت

تقدیم  به  بانوی  مهربانی 

بانوی صلح و آرامش

بانوی  عشق

بانوی  خوب  آسمانها  و  زمین

آن شب  در اسمان  خودم  می کشیدمت

انجا  هزار باره  تورا  می کشیدمت

من  یک بهانه ی قشنگ  بدستت  سپرده ام

زیرا تو را به نام  خدا می کشیدمت

دستان من  به سر انگشت های  خویش

تصویری از  حضور و  تو را  می کشیدمت

قدیس و اسمان و فرشته  ، خدا ، زمین

در خاطر  ملائکه  من  می کشیدمت

این  دل  گداخت  جان و هوس  رام  هم  نشد

من ماندم و نگار  سرکش و  هی می کشیدمت

 هر جا  بلای تو /  بر من  ستاره باد

آنجا که من  طواف تورا  می کشیدمت