گام های  آشکارت را کدامین  ساز   تو  انکار کرد ؟

وان دو چشم  مست  تبدار  تو را   انکار کرد ؟

درد و اندوهت  مرا را  هر لحظه تیغی می زند

بر  تمام  مویرگهای جنونی که  تو را  انکار  کرد .

چشم  خود بستند   آنان  تا  تو را  حاشا کنند .

پشت  چشم بسته  آیا   می شود انکار کرد؟  

بی دلی  دردی است  کان را  درد  درمان کرده است

پیش  چشم  غمگسارت   می شود  انکار کرد؟

گفته اند جام  بلا  دادند در  روز الست

این  ستیغ  درد  را این ابتلا  انکار کرد ؟   

گاهی سکوت  می شود این   اقتدار  هم ...

یکبار  هم بخاطر این اتفاق  هم  ...

کو دستهای  اساطیری  خدا

رقصی  بخاطر آغوش آب  هم  ...

اینجا  زمین پر شده از   امتداد  کوه

ساغر بدست و تشنه  ، دل  می گسار   هم .

جایی  صدای ناصری ات   در گلو شکست

آنجا صدای  ملتهب  بی قرار  هم ...

اینجا  به شعله کشیدند ستاره را  

گیسوی   پربهانه ی  آن بی قرار هم ..

وای از لهیب  شعله  که بیداد   می گداخت

بر دامن  پریوش  بیم و هراس هم

اینجا که دست  شیاطین  اهتزار

 ای وای چقدر صورت کوچک   کباب هم ...  

خاتون  من  که طلوع  غروب  را

با تو  تمام  می کند این  اهتمام   هم

آری  غریب  می شود این غربت  خدا

 خورشید  آسمان  یمین  و  یسار هم

اینجا صدای مغرب آن  مرد مشرقی

آنجا طلوع  کلام   خدای  هم

حنجر به  نازکی برگ گل که دید

بر روی دست  پدر  بر فراز هم

تیغی  سه شعبه  دریده  گلوی تار

این  گام بی نوای خموش  رباب هم

اینجا  که قامت سروی  خرام خاست

اینجا  قیام  قامت خوب  خدای هم

آنجا که  مرد  خداوند  می گریست

مرثیه ی   بلند  خزان بهار هم

اینجا که خاطره ی  شرم می گداخت

چوب و سنان به لب خوب  یار هم؟

اینجا که  ماه  ظریفی  کمر  شکست  

یک  صبح رنگ  پریده ،  مقابل /عذار هم

طالع  ببین  که  چه دردی  کشید ماه

اینجا مقابل مه  /   آفتاب هم .

آه ای خدای من  تو ببخش این  گناه  را

این   راوی  قصه تلخ  هزار  هم

گفتی میان  ماندن و رفتن  دلیل  نیست؟

یا این  هبوط در  بر خوبان   دلیل نیست؟

سودای عاشقی  تو بگو  چون  بدر کنم ؟

جایی که جز حضور  خداوند دلیل  نیست.

آنجا  که سرنوشت حنجر  طفلی فسانه  شد

با من  بگو حضور دلبر کوچک  دلیل  نیست.؟  

آنجا  که  خاتمه ی  غیرتت   خداست . 

بی تو  کبوتران ملتهبت را  دلیل  نیست .

این  چندمین بار است مرا  از تو  تغافل کرده اند

در کار  ملک دل کنون گویا   تساهل کرده اند

وجدان من  بیدار  باش  یکبار  دیگر ممکن است

اینجا  خطا  را  با  خط  خسران    تعامل  کرده اند

دیشب شنیدم ممکن است  چشمت خطا پوشی  کند

با واژگانم  رسته ی باران  تعادل کرده ام

اصحاب  کهف  قصه ام  در روزگاران  خفته اند

یادش  بخیر  من  خاطری در خود تکامل  کرده ام

باشد  اگر  مطلوب توست  من هم  تظاهر می کنم

یک بار هم  مثل خودت رقص  تظاهر می کنم

دیوارهای فاصله  سرد است و سنگ است و نمور

گفتی کدام  دیوار ؟کو  ؟ باشد تظاهر می کنم 

در بین این   دستان ببین اینها   کدامین  دست  توست

ای وای  مگر  دست  تو نیست ؟ من بد  تظاهر می کنم  ؟

بخشیدمت / جایی  نگو/  تکرار این  بخشش خطا است

تا  بد نگفتند پشت من  پیشت  تظاهر  می کنم .

بین خطوط  چهره ات  آن اشتیاق و شرم  کو

ایراد وارد  نیست ! پس،   رسم  تظاهر  می کنم

گیرم تو را بخشیده ام    با این  که  تکرار بدی

این بار   کفرانم کنی من هم  تظاهر می کنم .

 تقدیم به ساحت مقدس ملکوتی اش

رویای  هر مهتاب را   با تو تصاحب می کنم

شیرین ترین خواب   تو را   با تو تصاحب می کنم

آهوی  چشمان تو را  وقتی فراری داده اند

در چشم بیمار تو من  دردی  تصاحب می کنم

من خود بجان خویشتن   هر دم خریدار تو ام

هر  حلقه  ی  موی تو را  من خود تصاحب می کنم

با این جسارتهای  من  کز  فرط عشقت ساطع است

من بخشش خوب  تو را آخر تصاحب میکنم

مجنون تر از من دیده ای ؟  در حلقه  ی دیوانگی 

من عشق   زیبای تو را  آخر  تصاحب می کنم  

تو بیت خوب  منی  بیت  خوب  شورانگیز

تمام  شعر منی  ای  رهای   رشک  انگیز

به  عشق پاک خد اوند گاری ات  سوگند

چقدر شبیه یکدگرید  ای خیال  شور انگیز

رباعی  چشم های  تو  می شود  عباس  

چو تشنگان وفا می شود  خیال انگیز

تمام سلسله  من  بدور گردش چشمت

و آن سوار  بلند  قیام هول  انگیز

مثال  خوب مسیحا مثال حضرت  ایثار

مثال  وعده ی  عدل  و  مثال  حسن انگیز

و  آن عقیله ،  ستاره ای  که   تمنای  عشق یزدان است

سپرده دل به  قضایش   هزار مهر انگیز

ای خوب من   بیا که دلم  سخت تنگ  توست

این دل  گواه و شاهد بیدار   سنگ  توست

من  در تمامی این  لحظه  زاده ام

آن لحظه  که  گفتند  زمان  قشنگ  توست

ای باور صمیمی من  / انتظار من

آری  قسم  به  دلهر هایم  که  رنگ  توست

من در جوار  خیالت غنوده ام

در دامن  ستاره  که خواب  قشنگ  توست

بر من چو می گذری  مثل یک  نسیم

مانند  ماهتاب سپیدی که  رنگ  توست

دنبال چشم تو کشیده شدم چون  ستاره  ها

آخر بگو که  مهلت  فصل قشنگ  توست.

گفتم  که تازه می شوم از حس بودنت  

ای حسرت قشنگ دلم  در نبودنت

در پای لحظه های  پر از التماس  من

کو  لحظه ای  بوقت خوش  خوب  بودنت

در من  روان شو دمی  ای نگار من

تا پر شوم به تنمای  بودنت

مثل ارتکاب  یک  غزل

مثل التماس  بیت های  گیج و مانده  در خطر

مثل  اشتیاق ماه و برکه ی ستاره ی  زمین  

مثل موج  دلپذیر

دستهای ارتکاب  ساحلم

شاه من / امیر من

مرا   حوالی بیعت دوباره  ی  غدیر

 رهسپار  کن

اینچنین مرا  به رسم  خود

سرسپرده  کن

که  در کلام تو

حقیقتی  است  که  جاری است

 بر زمین

من به امر تو 

سر سپرده ام

و  زانوان من  که خاکی اند

و پیشانی گواه من

تابناک از ولایت  تو  گشته است

 شاه  خوب من 

بخوان مرا  به  پای  بوس خویش

به  یک دلیل

  دل چو  پروانه ی مرا   

  به دور چشمهای  تو  سپرده اند.