با  تو   دویده اند  شیاطین   گذشته را

دیگر  نفس بریده  و  آه  بلند شد.

درد ی است   شکست  حوادث  دلیل  کیست ؟

گام  حریم  تلافی  بلند  شد

تا فرصتی  است  بیا  پرده  ای نواز

آهنگ بازگشت به  حجازی  بلند شد

ریش دل  دگران  را  رقم  زدی  

سازی  به گوشه ی دل  شیطان بلند شد

کو فرصتی /  مجال  زیادی نمانده  است

نامت بنام  شیاطین   بلند شد

 اینک  که قصد  زمین فصد انتقام 

چون رعد  به صورت کفرت  بلند شد

آن روز  که  فرصت  تو  تمام  گذشته ات

تاوان  قامت کفر  بلند شد .

دیری نمانده  زمین  هم  خطر کند

جایی که  دست فرامین  بلند شد

فرمان  خوب  خداوند  رهایی  است

آن روز  که روز خدا  سر بلند شد

مولا علی به ولای  ولادتت  

دیوار  کعبه  ی   پیمان  بلند شد

روز غدیر  را  که  ز خاطر  ربوده است

 آغشته تر  ز خون  حقایق  بلند شد .

آهی کشید زمین چو ناله مولا  بلندشد

تاراج  و کفر به  قامت خارا  بلند   شد .

دردی  کشید  زمین بناچار  از این هبوط

باری  که دوش  تقلا بلند شد

ماهی دو نیمه  شده  گشته ارغوان

آن سرو  کزو  تبرک  دنیا  بلند شد

طفلک زمین  که  به دوشش  چه می کشد

تاوان  آز و  حساد بلند  شد

روز غدیر  را  که  ز خاطر  ربوده است

دستی که بر  اشاره  ی  ایمان بلند شد

خجلت کشید  تیغه ی  شمشیر ملجمه

دستان  استعاره ی  حاشا  بلند شد

رنجیده بود زمین چون بار امانتش

قربانی دوباره ی  شرمی  بلند شد .

مولا  من ی قسم به  فرق  شکافته

پایان روز واقعه  ات  سر  بلند شد.

این  من  که  مانده  ام / این  هم معاندت

در انتظار عدل تو  روزم  بلند شد .

دستور  وحی به محضرایمان بلند شد

پیمان  گرفت غدیر /  پیامی  بلند شد

دست علی  به دست محمد  بلند شد

 بر آستان  حضرت عشق  ارادتش

با  او مقیم  درگه  نام  بلند شد

 در بستر پیام  محمد  غنوده بود

مردی که امتداد  قنوتی  بلند شد

دستی  بروی  صورت  دلتنگ  کشیده ای .

خلخال بر کویر   سراسر کشیده ای .

گیسوی  پر بهانه  ترین  را  تو  شانه ای

بر تاب موج ساحل زرین  کشیده  ای.

تاوان  گریه های  شبی تا سحر گهی

رنجی ملیح  برای  ستردن  کشیده ای .

وقتی که دغدغه  شیرین  ترین غم  است

نقشی حزین قرین  ملاحت  کشید ه ای .

جانان  آسمان و زمین  .  یار دلنشین

دستان بی دریغ بر سر باران  کشید ه ای .

گردن  فرو  نهاده  و سر خم . به  امر تو

دستور  تیغ  بر  دل یاران کشیده ای .

انقدر  که دیر  آمده ای  حال من  خراب  شد.

در انتظار  دیدن  تو  چشم من سراب شد.

انقدر  نیامدی دل من  تکه  سنگ  شد .

تقصیر کیست کلافی که  رنگ شد ؟

سنگی بدست دل بیچاره ام  که داد ؟

تاوان  لحظه های  سراسر درنگ شد .

آهوی کوچک پای برهنه ام

با تو تمام قصه  من  شهر فرنگ شد .

!

بهشت  قامت است این  یا که رستاخیز

تمنای  جنون دارد  دلم را با  تو دستاویز

امیر لشکر خورشید/که  چشم مست تو  شب را

چنین از پا دراورده  بنام  روز رستاخیز

سحر خیزان به  کار شب  بپردازیده اند  گویا

به مهر  ماه تاب آخر  کنون  گشتند  دستاویز

کنار برکه  نشسته  ز خویش  آکنده  

پری کوچکی که دریا  را

به نام نامی خویش بر طلا  بسته

 تمام  خاطرش از  بوی سیب  آکنده

قدم به ماسه پر التماس  آینده

شلال دختر خورشید بدوش افکنده

سعایتی ز جناب آفتاب آکنده

برهنه بود  گام  کوچک  تردش  

بروی  جاده ی تا  امتداد آینده

چه بی مهاب و بدون  توهم و  دلخواه

قدم  زده به  خاطره ی  باغ  های  آینده

تن پریوش  آفتابی  پنهان  

بلور و ماهی  کوچک به خواب کاونده

چقدر سبکبال دویدی  مثل  پری

مثال من  به چه تشبیه  شد به پری ؟

پری که  مثل پریروی من  سبک می رفت

دهان  کوچک  تنگش  چو جام آکنده   ؟  

دل پیچه  گرفته  گلوی من

باران بی امان  چرا

آن سو تر از من است ؟

خشمی که مانده است

در امتداد  خیس

بنداز زیر پای  زمین

چتر شکسته  را

ای ادعای همیشه

تکرار بی ثمر

دیگر برای همیشه

با من  وداع  کن

من  می سپارمت

اینک به  هر چه  باد

باشد که  گردباد

در پیچ حادثه ای  تتد

دورت  کند

از خاطرات من

باشد که  دست باد  

مرا

به فراموشی  حضور مداومت

یادآوری کند .

کو شانه ی  زمین

از بس گریستی

کم آورده رفتنم

گامم بلند نیست

لرزیده  جای پای دلم

دیگر نگو به  قامت مهتاب

دستت نمی رسد

کو آن ستاره ی  نزدیک  تر  به من

نزدیک تر  به شب

نزدیک  با  سحر

مال  تو بود چشمهای  شب؟

 اینک  اشاره  کن

یک بار  با دلم

تا  دربرت کشم 

مانند  گردباد

زیبا ولی  صریح

با شیوه ای  ملیح

مانند  یک پری

مثل خیال  دل انگیز

پیچیده و  ظریف

چون تاب گیسویی

باریک  چون  کمند

 ؟

کو جای پای  تو

کو رد  پای من

ای  ساغر زمین

ای اتفاق  تو

آن ارتکاب من

ای فاتح  زمین

در ساحت عبور

کو امتداد من