دیریست   دست   دلم  درد  می کشد

هر شب که  آسمان دلم   درد می کشد

تشخیص کرده اند  و دوا را مقرر است

وقتی  سوید  و سرم  درد می کشد  

چشمان  تو مقصر این دادخواهی اند

اینجا  که طعم  دلبری ام درد  می کشد

دردی که می کشم اینجا  مسلم  است

وقتی  که عود  تنم  درد  می کشد

آهوی  سرزمین  نگار  ختن  بیا

بی تاب  نافه ات  وطنم درد  می  کشد  

من ماه را در تاب و پیچ  گیسوی  دلخواه می دیدم

آنجا که خم میشد کنار  دشت  چشمانت

آه ای خداوند  فریبایی .نگار آسمان . ای تو   

من چاره  را در ارتکاب بردن  نام   تو می دیدم

دیگر  کجا  پیدا کنم مانند  تو  ای  هاله ی   ققنوس  

من که  کنار پیچش  موج  نگاهت   ساده می دیدم  

عباس ای ماه  بنی  هاشم  مرا گاهی نگاهی  کن

هر بار  من نام تو  را  در زیر لب  آهسته می دیدم

وقتی  که دستم بسته است  چشمی که لجباز است

وقتی که  چشمان  تو را  من  آیه های آب  می دیدم   

ای  سهم  من  از  خاطرات تشنه گی های جوانمردی

این جا که  کام دشنه  را  چون صاعقه هر لحظه می دیدم

دست  توانمندت  اگر  از من نگیرد دست  اندوهم

با من   بگو سوز دلم را  در  کدامین سازه می دیدم

دیریست که گاه  دست   دلم  درد  می کند

مانند آن که  آسمان دلم   درد می کند

چشمان  تو مقصر این دادخواهی اند

اینجا  که طعم  دلبری ام درد  می کند

آسمان چشم به دستان  تو  دارد عباس

چه شباهت  که به  چشمان  تو دارد  عباس

خواهری  هست  که قامت  به قیامت  دارد

کهکشانی  به  تمنای  تو دارد  عباس  

و امیری  که  سپهدار  فراز  عشق است

چشم های  نگرانی   به  تو دارد  عباس

طفل شش   فاصله دارد   به گلویی  زخمی

آسمان  تا به زمین  نافله دارد   عباس

دگر این بار  که  تاب از  بر  لشکر  بر تافت

پیکری را   که  چقدر  صاعقه  دارد  عباس

پیش  چشمان  تو  می میرم و  دستان  تو  را

دشت دستان  فرات از  تو  تمنا  /  عباس

تاب   می آورد این  بار  /  بگو کام خیام

تاب  پرپرشدنت  را  که  ندارد    عباس

تو  در چشمهایت چه داری

گمانم  شبیه  خداوند گاری

که  مهمان دلخواه خود را

همیشه کنار  حریم  خودت  می نشانی

تو در چشمهایت چه داری

گمانم  شبیه  فرامین  خوبی

و  دستان خوب  خداوندگاری

که در آستین  سفیران خوب  زمینش

فراز  بلند  مجابند

 تو  در چشمهایت چه داری

گمانم  شبیه  خداوند گاری

که  مهمان دلخواه خود را

همیشه کنار  حریم  خودت  می نشانی

تو در چشمهایت چه داری

گمانم  شبیه  فرامین  خوبی

و  دستان خوب  خداوندگاری

که در آستین  سفیران خوب  زمینش

فراز  بلند  مجابند

تو  در چشمهایت چه داری?

می خواهی اعتراف کنم   که دلم سخت  تنگ توست

باور نمیکنم  که شکستم  به سنگ توست

پا در رکاب توسن  تو   امتداد من

اینجا گناه  پای  رکاب خدنگ  توست

اهلی  نکرده ای  که  شبیه  کسی  شوم

اینجا خطا که نه اینجا  گناه توست

هر بار   رفتنم از اقتضای توست

این بار هم رمیدن من  نیز کار توست

 گر  بند صید  دلت  خواستی بزن

بر تار گیسوی گرهی   که   شکار  توست

 تو  در چشمهایت چه داری

گمانم  شبیه  خداوند گاری

که  مهمان دلخواه خود را

همیشه کنار  حریم  خودت  می نشانی

تو در چشمهایت چه داری

گمانم  شبیه  فرامین  خوبی

و  دستان خوب  خداوندگاری

که در آستین  سفیران خوب  زمینش

فراز  بلند  مجابند

سر می کشم ز می مست چشم تو

یک جام  از ستاره ی دنباله دار  را

افسانه های هر شب  خوبان   رستگار

اسطوره های   هر شب دنباله  دار  را

وقتی که آسمان  به نام زمین  جام  می زند

دستی که بر  دوساله  ی  خمار   می زند

 اینجا به  یاد  چهره ی مهتابی   شما

 در پای شب به نام سمر  گام  می زند

 اینجا در  ابتلای دو چشم خمارتان

پایان روز گار شبی   رام  می زند