مولا علی به ولای  ولادتت  

دیوار  کعبه  ی   پیمان  بلند شد

روز غدیر  را  که  ز خاطر  ربوده است

 آغشته تر  ز خون  حقایق  بلند شد .

آهی کشید زمین چو ناله مولا  بلندشد

تاراج  و کفر به  قامت خارا  بلند   شد .

دردی  کشید  زمین بناچار  از این هبوط

باری  که دوش  تقلا بلند شد

ماهی دو نیمه  شده  گشته ارغوان

آن سرو  کزو  تبرک  دنیا  بلند شد

طفلک زمین  که  به دوشش  چه می کشد

تاوان  آز و  حساد بلند  شد

روز غدیر  را  که  ز خاطر  ربوده است

دستی که بر  اشاره  ی  ایمان بلند شد

خجلت کشید  تیغه ی  شمشیر ملجمه

دستان  استعاره ی  حاشا  بلند شد

رنجیده بود زمین چون بار امانتش

قربانی دوباره ی  شرمی  بلند شد .

مولا  من ی قسم به  فرق  شکافته

پایان روز واقعه  ات  سر  بلند شد.

این  من  که  مانده  ام / این  هم معاندت

در انتظار عدل تو  روزم  بلند شد .

دستور  وحی به محضرایمان بلند شد

پیمان  گرفت غدیر /  پیامی  بلند شد

دست علی  به دست محمد  بلند شد

 بر آستان  حضرت عشق  ارادتش

با  او مقیم  درگه  نام  بلند شد

 در بستر پیام  محمد  غنوده بود

مردی که امتداد  قنوتی  بلند شد

دستی  بروی  صورت  دلتنگ  کشیده ای .

خلخال بر کویر   سراسر کشیده ای .

گیسوی  پر بهانه  ترین  را  تو  شانه ای

بر تاب موج ساحل زرین  کشیده  ای.

تاوان  گریه های  شبی تا سحر گهی

رنجی ملیح  برای  ستردن  کشیده ای .

وقتی که دغدغه  شیرین  ترین غم  است

نقشی حزین قرین  ملاحت  کشید ه ای .

جانان  آسمان و زمین  .  یار دلنشین

دستان بی دریغ بر سر باران  کشید ه ای .

گردن  فرو  نهاده  و سر خم . به  امر تو

دستور  تیغ  بر  دل یاران کشیده ای .

انقدر  که دیر  آمده ای  حال من  خراب  شد.

در انتظار  دیدن  تو  چشم من سراب شد.

انقدر  نیامدی دل من  تکه  سنگ  شد .

تقصیر کیست کلافی که  رنگ شد ؟

سنگی بدست دل بیچاره ام  که داد ؟

تاوان  لحظه های  سراسر درنگ شد .

آهوی کوچک پای برهنه ام

با تو تمام قصه  من  شهر فرنگ شد .

!

بهشت  قامت است این  یا که رستاخیز

تمنای  جنون دارد  دلم را با  تو دستاویز

امیر لشکر خورشید/که  چشم مست تو  شب را

چنین از پا دراورده  بنام  روز رستاخیز

سحر خیزان به  کار شب  بپردازیده اند  گویا

به مهر  ماه تاب آخر  کنون  گشتند  دستاویز

کنار برکه  نشسته  ز خویش  آکنده  

پری کوچکی که دریا  را

به نام نامی خویش بر طلا  بسته

 تمام  خاطرش از  بوی سیب  آکنده

قدم به ماسه پر التماس  آینده

شلال دختر خورشید بدوش افکنده

سعایتی ز جناب آفتاب آکنده

برهنه بود  گام  کوچک  تردش  

بروی  جاده ی تا  امتداد آینده

چه بی مهاب و بدون  توهم و  دلخواه

قدم  زده به  خاطره ی  باغ  های  آینده

تن پریوش  آفتابی  پنهان  

بلور و ماهی  کوچک به خواب کاونده

چقدر سبکبال دویدی  مثل  پری

مثال من  به چه تشبیه  شد به پری ؟

پری که  مثل پریروی من  سبک می رفت

دهان  کوچک  تنگش  چو جام آکنده   ؟  

دل پیچه  گرفته  گلوی من

باران بی امان  چرا

آن سو تر از من است ؟

خشمی که مانده است

در امتداد  خیس

بنداز زیر پای  زمین

چتر شکسته  را

ای ادعای همیشه

تکرار بی ثمر

دیگر برای همیشه

با من  وداع  کن

من  می سپارمت

اینک به  هر چه  باد

باشد که  گردباد

در پیچ حادثه ای  تتد

دورت  کند

از خاطرات من

باشد که  دست باد  

مرا

به فراموشی  حضور مداومت

یادآوری کند .

کو شانه ی  زمین

از بس گریستی

کم آورده رفتنم

گامم بلند نیست

لرزیده  جای پای دلم

دیگر نگو به  قامت مهتاب

دستت نمی رسد

کو آن ستاره ی  نزدیک  تر  به من

نزدیک تر  به شب

نزدیک  با  سحر

مال  تو بود چشمهای  شب؟

 اینک  اشاره  کن

یک بار  با دلم

تا  دربرت کشم 

مانند  گردباد

زیبا ولی  صریح

با شیوه ای  ملیح

مانند  یک پری

مثل خیال  دل انگیز

پیچیده و  ظریف

چون تاب گیسویی

باریک  چون  کمند

 ؟

کو جای پای  تو

کو رد  پای من

ای  ساغر زمین

ای اتفاق  تو

آن ارتکاب من

ای فاتح  زمین

در ساحت عبور

کو امتداد من

دست در   زلف پریرویان  خوش است 

رقص در پای سمن بویان خوش است  

باده  در دست/  یار در بر / دست  در  زلف دو تا

با  چنین  یاری   براندازان اهریمن  خوش است

 تاحضورت هست/ هستم  هست کن .  

جامه  را  تاوان کام  مست کن

باده  در دستان ساغر فصد کن  

با  نگار  روزه داران  قصد کن

در مقام  ابتلا یت همچو مجنون تافتم  

 یعنی هر شب  پیله ام  بر تاختم

هرچه  غیر توست  من  در باختم 

 طفل بی   پروانه  ام را  یافتم

با فرامینت  کدامین  خواستم؟

دولتی از تارو پودت  بافتم

حلقه ای در گوش و  درگه  ساختم.

 با کدامین  شهسوارت  باختم ؟

با بساط عشق  تو من ساختم

 عاقبت دل بر  پری کی   باختم ؟

ای  پریرویان  ایجاد هبوط

من چگونه  با  کدامین  ساختم ؟

بیش از این  اندیشه ام  را  ناب کن

این شب   تاریک  را پر  خواب کن

دست من در دست خوبان  سار کن  

پیچش  زلف مرا  تیمار  کن .

 ای خدا  عشق مرا  پایان  مکن

سوختم   سوز مرا درمان مکن

این چنین  درمانده ام  درمان  مکن

وین  سر شوریده   را سامان  مکن

 بی  گداز  عشق تو  من نیستم

تا خداوندت   نباشد  نیستم

تارو پودم از  حریر  لطف  توست

در حریم اقتدارت  تا نخواهی نیستم   

 در  مقام   عشق تو  تدبیر چیست

در ازل  جز  نام تو تقدیر نیست

 این همه  نقش خرامین کار کیست ؟

آهوی  جان  و خرد  رامین  کیست ؟

 بیش از این افسانه ها را  هیچ نیست

در اساطیر زمین  مسطور کیست؟

 هست  عشق تو  / دیگر  هیچ  نیست .

این تو و  زنجیر تو / تدبیر نیست