می ترسم از روز  تو را من دوست  می دارم .  

گستاخی  تاری  که گاهی  دوست  می داری

می ترسم از  روزی که  بر می تابد  این  گیسو

روز و شب یلدا ترین  را  دوست می داری

روزم  چو رنگ  گیسوان  شب  بلنداست

پندار خواهم  کرد   رها را دوست می داری

می رقصم  از دردی گزنده  بر تنی  زخمی

اما  تو این  پیچ و تبم را  دوست  می داری .

میلغزم  اما نرم  و آهسته  میان  اوج امواجی

شاید  دل  مستغرقی  را  دوست  می داری

دردم   زمینی  نیست  اما عرشیان هم نیست

گویا  معلق در   زمین آسمان  را  دوست می داری  

ذهن  زمینم    درد   را    در   نرگسی  جاری است

شاید   که شخم  این زمین را  دوست  می داری

بر  محضر وجدان   خوب  جانفزا  سهمی است  مهمان را

رقص سماع  گرد آتش   دوست می داری