اوست که به سوی خویش فرامی خواند

جسم آسمانی اش تاب زمین نیاورد . سپس آسمان

 دستهای تمنای خویش

 را بسوی او به خواهشی ماندگار فراخواند .

مصائب تلخ و جانگداز و شکیبایی ورزیدن از خصائل   دوستان خداوند است

از درگاه ربوبی اش صبری عظیم تمنا می کنیم برایتان و از خوان کرامت لطف بی منتهایش

 همنشینی خوبان بهشت را برای آن عزیزی  که خاطراتش  با ماست درخواست می کنیم .

باشد که رستگار باشیم .

دایه  شد  دلسوز تر  از مادر

پری قصه ی  پریشانی

گفته بودی  به  گوش ماهی ها 

بیش ازین پیش کی   تو می مانی

رفت  از خاطرش  چه می گفتی ؟

خفته بود این همه  پریشانی ؟

ورد جادوگر نگون اختر

بی ثمر  در  طلسم حیوانی

مثل  یک  انعکاس  می ماند

ورد جادوگر  بیابانی

همچو بوم رنگ  می تابد

بر تمام غرور شیطانی

روز و  شب  را تمام  نیرینگ است

ساحلی / آشیان  / کنام حیوانی. 

تا سیه  روز تر  شود  کرکس

می رسد  روزگار    حیرانی

می رسد  روز  واقعه  اینک

تا  ببینند  جزای  عصیانی

بگشا  سربند از  سر  دل انگیزت

این  تو  و این  کمند   کیوانی

 پای اورنج  توست  درد  زمین

تو  کجا و گناه  کیهانی

سرنوشت تو  بار  دیگر  خواند

 قصه  ی  دیو و   ماه  پیشانی  ؟

دست کردگار حضرت  دوست

این  تو   و  این  شراب  ریحانی

دختر  سرنوشت  قصه  ی  من

بنشین  بر کمان  کیهانی

چون ستاره   همیشه  می تابی

  پشت   سربند  ماه  و پیشانی

شامی  در آخرین  حضور  مسیح

و یهودا که

عشق  را  به  خیانت  فروخته

و  انگشت اشاره  اش

بوسه  ای  بود  که بر گونه  ی  مسیح

به نشانگان  کفر آمیزی و جاسوس  گونه که

  یعنی   این  خود  عیسی  است

وای از  بوسه های  خائن  وام دار

که  حقیقتی  زشتند

چگونه  می تواند  

بر گونه  مسیح 

بوسه   زند

انگشت اتهام و اشاره  

سخت است  شکیبایی 

وقتی  که  خیانتی 

این گونه رقم  می خورد

کو  آن همه  ارادت زیبا

و مسیح  که  به آسمان  ها رفت

زیرا  که  کفر و نفاق  بجای  عشق مسلم

بدار  آویخته  می شود .

آری  این است  سزاوار  نفاق .

و عشق است  که  در اسمانها  ماندگار  است .

وقتی که فرشته نیست  دل از سنگ است

خورشید برای  عشق هم   دلتنگ  است

زلف  غزل و  میان باریک  پری

این قصه تمام   روز را  دلتنگ است

چنگی  است  رمیده  وار  در  خون دلی  

شیدا ی جنون. پیکر لیلی  سنگ است

مهتاب  که  نیست  برکه هم  دل تنگ است

سنگ / پای  پری /  زلال برکه  لنگ است

آرام  رمیده ز  دلآرام  تری

دلبر  به  کدام جامه ی  اورنگ است

 آن هاله  که  گرد  از رخ  مهتاب  نچید

بانوی  تمام  روزهای  تنگ است

افسانه ی  پر شور   اساطیر زمین

صد بار دگر دلم  برایت  تنگ است .

آهوی   ظریف  بی قرار  کوچک

در شهر  غریب دل من  صد  جنگ است

آرام دل رمیده ات  را  که  ربود

خون  غزلم  به پای آن دلسنگ  است .

آرام  نمی شود  دلم  طوفانی  است

ابری  که  بشوید /  این غبار از  سنگ است

کو صاعقه  تا  نعره  زند  نام  تو را

وقتی  که  تمام  راه   هایت  تنگ  است  

اندوه  نخور  پری وش  کوچک  من

افسانه ی آه  تو  چقدر دلتنگ است

شهزاد  تمام  گریه  هایت   بودم

آهوی  قرار  کوچه هایت  لنگ است

آرام  بگیر  /  به  نام آن روز  قسم

آن روز  که  روزگار  آبی  رنگ   است

آن روز که  خورشید   بتابد  گیسو 

آشوب دلم   کمان گیسو رنگ  است

زیبا  رخ  افسانه ی  شبهای  دراز

یلدای  شبم  به رقص  تو  دلتنگ  است  

آن لحظه ی دلتنگ  به  یزدان  سوگند

گویی  که دل  خود  خدا  هم  تنگ  است

  با خاطر   محزون  تو می سازد  دل

 در  لحظه  بگیرد  آن  که را  از  سنگ است

آهووش  چشمان  قشنگ تو  دگر بار

پا گیر  گناهی  است که   دل از  سنگ است

همراه دلی   باش  در آغوش  خداوند

کآرامش  شیرین  تو   را  دل  تنگ  است

راضی  به  حکم تو یک دم اشاره  کن

بس رام  توست  توسن من  را  اراده کن

من در تمام   بهار تو  زاده ام

فردین و ارد و خرد  را  اشاره کن

در التهاب  تبستان تو  مانده ام

تیر و امرداد و شهر ور  را  اعاده  کن

پاییز  شد دل من  رنگ برنگ  تو ست

مهر دادو  آبن و آذر  روانه  کن

پروردگار  من  زمستان  نماندنی است

دی ماه را   بهیمن و اسپند حواله کن 

اه ای خدای من  چه تمنا کنم  تو را

تدبیر خوب  خودت را  نشانه  کن

دلگیر نبوده  /  دلم تنگ رفتن است

مقبول اتفاق  ساده ی پاییز / رفتن است

دست  تغابن از   دل  دلدادگان  بکش

گویی تمام خاطره  ها  از تو  رفتن است

بگذار تا عبور کند از تو عبور  درد  

شاید که چاره  کار  تو  رفتن است

پا در رکاب و  پیچک آن اعتقاد  سخت  

آه ای خدای من  تو بگو  / گاه  رفتن است

کو آن مترجمی که سفیر سفارتش  

نامش پر  از تمام   عبارات  رفتن است

 کامم  به نوش  شکر  آن لب  که می گداخت

آن هاتفی که  گفت  چاره ی  تو  گام  رفتن است

نسیان   به رمی  می رود  عصیان به  رجمه ای  ؟

شیطان  به نزد  او به شتابی  دگر  رود

پا درکاب بود  و شیاطین  به  دخمه ای

ابلیس   به معرکه  سنگی  دگر  رود.

پر کرده  ساغر  شیطان به  جمره  ای   .

شایسته  نیست  سنگ  نشانی  دگر  رود.