بغض آسمان  شکفت

رعد در سینه ی سپهر گفت

هان  ای  زمین  بشوی  تن  از غبار  درد

خاطرات بد

جان می گرفت

کینه و بدی

پای  می گرفت

آه ای سرنوشت  شوم وزرد

همچو  مهر  سیاه

بر  پیشانی  سپید من

نمان

برو

شسته شو  به  آه

شسته شو  به اشک  تلخ

مهر ورزی بیاموز این زمان

ز مهر

ز ماه

ز آب  روان

زدشت  سبز  عشق

مهربان مهر باش  همچو ماه

بر پریشانیم  نخند

بر  پشیمانیم  نخند

آنگاه  همچو  رعد  نعره زن

تا دل زمین 

همچو  سینه ی   شفق

سیلاب  خون شود

تا  که این  بغض در  نهان نشسته ی  خزان

بشکند

تا که نفرین  شیطانی و بدی

همچو  تیر  سپاه ابرهای  سیاه

بر  سینه ی سپید  سپهر

بشکند

تا دل  عروس   صبح  نشکند

این را  سپهر

در ناله های   رعد می  سرود

تا سپهر روی زرد  او  به اشک خویش  شسته بود

دخترک جام  خاطرات  را  شکسته بود

آری  دخترک  شنیده بود

عکس  خاطرات  زرد  روزی آخر  شکسته  می شود

کینه و بدی  به  اشک   عشق

عاقبت  نوشته  می شود