قسم به انسان

آن  هنگام  که متولد می شود  و باز

این بار  چشمانی  جستجوگر  با  نگاهی  تازه

خمیازه  قشنگ  دهانی  کوچک   بی هیچ دلواپسی

تنی  ناتوان و برهنه  و  کوچک  بی هیچ  لایه  ای  از  گلایه

و  سپس  گریستنی 

شاید بخاطر  دلتنگی  یک سرزمین

سرزمین  مادری

و  دستانی  پر تجربه  که  او را بر دامانی  از جنس زمین  می نشاند

باز یک انسان

با لایه ای  از حریر بی گناهی  بر تمامی  اندامی پاک 

و چه مقدس است این انسان

تا  آن  هنگام  که  معتقد می ماند 

و به یاد  می آورد  که چه  ناتوان  بوده  است .

و به  یاد بیاورد  که به کجا تعلق دارد؟

و  بیاد  بیاورد   که اول بار  دستانی را  تجربه  کرده 

که بسیار  حمایتگر  بودند 

و نگاهی  را که  سپاسگذار  بوده  و مهربان

و لحظه ای  را  که بی هیچ ارتکابی  دراوج  درخشیدن بود

.