می سرایم   شام  آخر را

در  پرتوی  شمعی  که  می لرزد

و  دستی که  در امتداد  نور  می آید

تا  ببخشاید  رویایی  شیرین را

تا به آسایش  نرم  پروانه ای  عجول

سرک   کشد

و انگشتان  بانویی

که  تمام  اندام  گل  سرخ

را  می شناسد

 و به  ساقه ی  ناچار از   دریغ

ناسزا  نمی گوید .

 می نوازم   قطعه ای  از  یلدا

که  در آن  اقتدار  فصل  پیداست

و رویاهایی که آرام  گرفته اند

در  بستری  از اطمینان

و تعابیر  زییای  ایجادند

و  هوایی که  آزرده  نمی  سازد  تنفس را

و  هیج انجمادی احساس  را  نمی میراند

که اگر  سرما  هست 

آرزویی  تحقق  می یابد 

در  شیرینی   گرمایی  مطبوع

آنگاه  رویاهای  ماست  که  التیام  یافته  است .

تقدیم  به  لیلی  عزیزم  که  خیلی  دوستش  دارم