باز  هم باد  بهار

دامن پر چین  سبزش را  بر کشید از لب رود

 باد سرد  از لب  جوی  قاصدک را هی کرد

باز هم باد  خزان  می رسد از ره دور

پهن شد  دامن  پر چین  زمستان  لب حوض

باز یک عمر  گذشت 

آری در خاطره ام  می اید

این همین  دیروز  بود

کودکی خرد بدم

دست من نی لبکی  بود 

که  هی  

قصه  می گفت

فراوان  و  روان

کاش می دانستم

قصه  زندگی  ادمها

در نوای  نی من

پنهان  بود