می روی از برم  و  در خاطرم  ماندگار است  لحظه های  پیشینت

آهوی  راهوار کوچه های دلتنگی 

می دانی  که  نمی توانم   چقدر  ناگوار است .

نمی توانم  که  بدانی .

سخت است که بدانی

در  پس هر دانایی  رنجی  است

حال  تو بگو

می خواهی  معمایت  را بدانی ؟

وای  که   سرما  چقدر  نفس گیر است .

کجاست دستان معجزه 

 در  التهاب  کدام  دانایی

که الیاف  آفتاب را ببافد .

و  دستان  بوریابافی  که

رشته های حریر  را 

خوب  نمی شناسد

زمخت و  از  سر  تکرار  حریر  را به کارگاه  ریس  می کشند

نمی خواهند  بافته  شوند ؟

نه  نمی خواهند  بوریا باف آنها را  ببافد.