گشوده  است  دو بال  فرشتگان خدا 

  خداوندا  چه  حال  عجیبی است  .توان  از  کفم  رفته است  . چشمانم   چون  کودکی  بی اختیار  بهانه می گیرد وآسمان  دلم   پر از صدای  رعد است  که می غرد  و دلم   عجیب دلتنگ است .  مدتی   است  که   بانوی کوچک   نوازش مادر را   احساس  نکرده است.   دستانش  کوچک و موهای بی تابش پریشان

 د و طفل  کوچکی که  مادر به وی  سپرده است و پیراهنی  که  افسانه ی  بی زوال تاریخ است

    ستاره ها  می روند و می آیند  هستند ونیستند  پیدا هستند و  پنهان می شوند   و چشمان  علی  است  که دریایی است   با غروبی  سرخ  و غربتی   کشنده و اوست مردی  که می بایست  بردباری  کند سکوت را  در فریادی  خاموش و بی صدا

 از سر احتیاط  بازوی کبود بانوی  وفادارش  را  غسل می دهد و  بر پهلوی  شکسنه  همسر حمایتگرش  می گرید  و خداوند را بر  سینه  مجروح  و خونین  یار دلبندش  گواه می گیرد .

در آن  شب دیجور  پنهانی  به خاکش می سپارند  و خاک است که  شرمگین است و تلخ 

 از  رسالتی  که ناچار است  دردانه ای را چون  صدف درآغوش گیرد .  که خداوند در کلام  مقدس  خویش  وی را افتخار  رسولش  یاد می  کند  .

   و علی می ماند  فرزندانش  و چاهی  که همین  نزدیکی است  گواه  محکم تاریخ  بر این  ظلم وستم  رفته است  بر  پاکانی  که  به امر  خداوند  صبر  پیشه  کرده بوده اند .