دیری است  نپاییده

آنی  که  تو می دانی

با  ساقه  گندم  ها

در باد  گذر کرده است

از دشت  روان  گشت و

در  یاد  گذر کرده است

وقت  است  غنیمت کو ؟

تدبیر  خوش    ایام

بی آنکه  تو  بتوانی

از  خویش  گذر کرده  است

خواهی  که رسد  دستت

بر  زلف  گران او

در  پیچ   کمندش  پیچ

تا خواب گذر کرده  است

کان  روی خوش  خفته

از خویش  گذر  کرده  ست .