آسمان  چشم  تو  چه  خسته است

گویی تار های  زخمه ی گلوی  توست 

وای که  قامت  من 

چقدر کوتاه است  برای  اینکه

به اندازه ی  فریاد های  در  گلو خفه شده  ات 

رشید  نیست .

و  بادبان  حمایت من  کشتی  تو را

بی  هیچ  توفیقی

  آرام آرام  به  گل  می نشیند .

آنگاه دیگر

نمی توانی  حتی

فریاد  بزنی

و بگویی 

که  هستی

وقتی 

از منظر اقتدار ی  دروغین

تور ا  چه  کوچک  می شمارند

و  تو

می دانی  به  خوبی  می دانی

که  هر  حقی  گرفتنی  نیست

و  روزگاری است  که 

نخوت و تکبری  تهوع آور

  در نهایت  بی ثباتی

پیچکی  شده  لابلای  انگشتانی

که

دودهای  بیحرمتی  را

در لحظاتی  بدون برکت

بطرز رقت انگیزی

می رقصانند .

  و  تو را

به   برخوردار شدن از

ادب و آدابی  فرا می خوانند

که  ادبیاتش  را نیز

خود  تعیین  می کنند.

اندوهگین  مباش .

آنها  که  می خواهند  در نهایت  بی ادبی

در تادیب  تو  می کوشند

روزگار  انها را  سخت  ادب می کند .

و  اگر  اهانتی  می ورزند  به ساحت  پاک تو

روزی  خواهد آمد  که  خداوند

سیطره  توهین را  در آغوش  خمارشان

خواهد افکند .