شاید که  گفته بودم

یک شب  برای  تو

افسانه ی  قشنگ طلوع  را

این بار  هم  برای  تو تکرار  می کنم

آن  قصه  قشنگ  رهیدن  را

نقشی  به رنگ  صبح  طلوع دوباره ی خورشید

وقتی  که  چشمان  دریا  بی خواب  می شود

آن هنگام

صدف ها  خود را به دامان  ساحل  می آویزند

و لی  باز دریا  همان مادر مهربان  همیشه است

که  دوباره دستان   ناشکیبش

برای  برگرداندن   فرزندان دردانه ی خویش 

به  ساحل  پیش کش  می شود

و  دریا است

که با همه ی  تلاطمش .

همان  مکان  امن  پروریدگان   خویش است.

حقیقتی  که  باید گوش ماهی های  کنجکاو  می شنیدند.

آری/  دریا  آنها را  هیچگاه دور نمی اندازد .ولی

اگر  می خواهند  رهایی را  بیاموزند .

باید پای  رفتن  باشد . نه ساز ماندن

وجایی بیشتر  از سر انگشتان دریا

حوالی افتادگی ها  و برخاستن  ها

و  موجی که  سفیر  بازگشت  است

امکان  رسیدن  دوباره   را 

ایجاد  خواهد  کرد .