شبهای  یلدائی

ای  قصه  شبهای  یلدائی 

بیا  افسانه ام باش

تا می توانی باش  با من

مال من  باش

در حرمت  شبهای بی تاب  سحر گاه

تا اوج احساسی  رها 

مهمان من  باش

یک  شب امیر  چشمهای  بی قراری

در  چشمه عشقی  زلالی  بی کران باش

آن وقت  دلم را  با خودت همراه  کن  همراه  من  باش

ای  در حضور تو  همه  معنای روحانی

در  امتداد  موجی  از احساس با من باش

تا  بی کران  چشمه های دور بودائی

افسانه  احساس  بی  پایان  من  باش

تا آخرین  مرز  جنون  عشق و  رسوایی

و من  بسیار  دلتنگ  می شوم  به  خاطر  اصالت  بعضی از معانی

مجموعه ای  عظیم  که من  به اندازه  تمامی  وسعت  اندیشه ای  پاک اصالت  آنرا درک کرده ام

ومن  دلتنگ خواهم شد  به خاطر غربت  این معانی

مجموعه ای  بیابانی  که بدون  همراه  مانده است

ومن  بیابانی  خواهم  شد

و باز رمیده خواهم شد  از هجوم  درهم  و برهم  اندیشه های  زرد

و از هامون  افکار  نابسامان

و بایر  خواهم  شد  از هر اندیشه ی  پاک

و رمیده  خواهم  شد  اگر  نتوانم  اوجی  متعال را تجربه  کنم

چشمهایم  بیمار میشوند  و شکیبائی  ام را  از دست  خواهد  داد

و بدون  آنکه  بدانم  بیمار  خواهم شد .

و کلاف  آبی بهم  پیچیده ای که در دستان بی قرارم سپرده ام از هم باز  نمی شود

و من  باز دلتنگ  می شوم 

به خاطر آن لحظات  منحصر   به ماوراء

و بی قرار می شوم  به خاطر اصالت  بعضی  از معانی

و چشمهایم  بیمار  می شوند  و بدون آنکه  بدانم  بیمار  میشوم

و شکیبائی ام  را   از دست  خواهم  داد .

اگر  که نتوانم  اوجی  متعالی  را تجربه  کنم .

من باز  هم تو را

چون  هر سحر

در ساحت  دعا

صبر می کنم

مثل نیاز  خوب

یک  ادعای  پاک 

 تا  هر سحر

نیازی قشنگ را

باز همچنان

در فرصت سکوت

صبر میکنم

شیرین آرزو

تو  ای بهار  دل افروز  خوستنی

گفتم که پائیز  رفته است

و یک فصل سرد هنوز

مانده است تا بهار

اما  بدان

زمستان

نماندنی است

 آیا  ندیده ای ؟

که  پائیز

رفتنی است .

ای مهربان

غم  شیرین

تصور خورشید

با من  بمان

بدون تو  این  شب

شب خزان

تا بیشه ی  سحر

سر نمی زند

میثاق اشتیاق  فصول بهاریم

با من بمان

بدون تو  این رهزن  زمان  زمستانی ام

جام بلورین آفتاب  عشق را  لب  نمی زند

می خواندت  کبوتر  بی بال و پر تو را

ای اوج آرزو

ای  ساده  صمیمی  آن  روزهای خوب

بامن بیا

ترانه ی میثاق  خواندنی است

تا اوج آسمانی و  آن  شادی  غریب

در غربت و شکوه

آن اشتیاق  تازه ی  همراه با  بهار

بوی  بنفشه ها

بر  تارک  نسیم

میعاد با تو  ای خوب مهربان

باور  بکن  که دیدنی ترین دیدنی است

باور  بکن  ای نگار دل آرای مهربان

این باور  مرا

که با یاس  همدم است

بتور  بکن  بهار  همیشه

پائیز رفتنی است

در فصل رویش  اندیشه  های  سبز

با کاروان  خاطره های  نگفتنی

من با تو بوده ام  گل من

 در  فصل  رویش  گلبرگ های سرخ

بوئیدن  گل  من

آن یاسهای  خوب

نزدیک  می شود

آیا  به  این  قسم

به حرمت  یاسهای  پاک و دلفریب

 با  این همه  فراق

با این همه  سکوت

 به خاطر  آن همه  یاد های  پاک

باز مرا  صبر می کنی ؟

دیرست  در انتظار  سحر گاه مانده ام

در  اشتیاق  سبز  و دشتهای  بی حصار

در  فصل  آفرینش  احساسهای  پاک

می خوانمت

بسیار تا ابد

ای نازنینن

بهار من

ای خواهر  زمین

پیشم بمان

من  باشم  و تو باشم وآن روزگار سبز

کو آن صدای  لطیف

کو آن تنفس شیرین 

کو اشتیاق  ماندن  دراوج آرمان

ای آرمان من

ای خواهر  صبا

ای آرمان  سبز

پیشم بمان

من باشم و تو باشی و آن  روزگار سبز

 مست از  نگاه دلکش تو

در اشتیاق  ماندن آن خاطرات خوب

هوشیار  می شوم

پیشم بمان

میثاقمان  که باز وعده داده ایم به  یکدگر

باور  بکن

تکرار آن  دیدنی ترین دیدنی  است .

تردید  نمی کنم   که چرا   شب  نمی رود

این صبح وعده داده  شده

موعود را   پس  نمی دهد

آن روزگار  که من باشم  و  سحر گاه  روشنت

من  باشم و  تو باشی و آن روزگار  سبز

آن روشن  سحر

با من  بگو   که  وعده ی دیدار  هر شبت

تاروز  واپسین دگر  سر نمی شود ؟

تردید  نمی کنم  به شب

این  شب

ستاره  و ماه

زیرا  نگفته است

آن صبح آررزوی مرا

پس نمی دهد .

قسم به انسان

آن  هنگام  که متولد می شود  و باز

این بار  چشمانی  جستجوگر  با  نگاهی  تازه

خمیازه  قشنگ  دهانی  کوچک   بی هیچ دلواپسی

تنی  ناتوان و برهنه  و  کوچک  بی هیچ  لایه  ای  از  گلایه

و  سپس  گریستنی 

شاید بخاطر  دلتنگی  یک سرزمین

سرزمین  مادری

و  دستانی  پر تجربه  که  او را بر دامانی  از جنس زمین  می نشاند

باز یک انسان

با لایه ای  از حریر بی گناهی  بر تمامی  اندامی پاک 

و چه مقدس است این انسان

تا  آن  هنگام  که  معتقد می ماند 

و به یاد  می آورد  که چه  ناتوان  بوده  است .

و به  یاد بیاورد  که به کجا تعلق دارد؟

و  بیاد  بیاورد   که اول بار  دستانی را  تجربه  کرده 

که بسیار  حمایتگر  بودند 

و نگاهی  را که  سپاسگذار  بوده  و مهربان

و لحظه ای  را  که بی هیچ ارتکابی  دراوج  درخشیدن بود

.